Δικτατορία, αγάπη μου!
Από τη Νίνα Γεωργιάδου
Είναι πολλά και πολύ πυκνά αυτά που μπορεί να αναλύσει και να διαχειριστεί σήμερα ένας μέτριας επίδοσης εγκέφαλος.
• Ένα εκλογικό αποτέλεσμα πέρα από κάθε λογική, που επανέφερε στην εξουσία, μετά βαϊων και κλάδων, μια βαθιά διεφθαρμένη και αντιλαϊκή κυβέρνηση.
• Ένα μεταπανδημικό σκηνικό στο οποίο οι «ακαταδίωκτοι» δεν διακινδύνευσαν τίποτα, όχι τόσο χάρη στην προστασία ενός νόμου-νταβατζή, αλλά χάρη στην πειθήνια συνοδοιπορία των πολλών και το «φρόνιμο» πένθος πάνω από 40000 οικογενειών.
• Μια σειρά από «ατυχήματα», πυρκαγιές, Τέμπη, πνιγμοί, όπου η κρατική προστυχιά ξεπλένεται από τη μαζική συμπόρευση.
• Το Αιγαίο στο τραπέζι της Βίλνιους, τους παιδοβιαστές που κυκλοφορούν ελεύθεροι, τη μαζική αδιαφορία για την έκδοση της Σούχα Μπεσάρα, την εκπορνευμένη δημοσιοκαφρίλα.
Και καθώς ο μέτριας επίδοσης εγκέφαλος αδυνατεί να δώσει μια λογικοφανή τουλάχιστον ερμηνεία, καταφεύγει σ’ αυτούς που τα έχουν ήδη πει όλα.
…«Η τέλεια δικτατορία θα έχει την εμφάνιση της δημοκρατίας. Μια φυλακή χωρίς τοίχους στην οποία οι κρατούμενοι δεν θα ονειρεύονται να δραπετεύσουν. Ένα σύστημα δουλείας όπου, χάρη στην κατανάλωση και τη διασκέδαση, οι δούλοι θα αγαπήσουν τη δουλεία τους…
Το ζήτημα για την επόμενη γενιά δεν θα είναι το πώς θα απελευθερωθούν οι μάζες, αλλά μάλλον πώς θα πειστούν να αγαπήσουν τη δουλεία τους.»
Άλντους Χάξλεϋ
