Ένα μπλε ποδήλατο
Του Γιώργου Κυριαζή
Ήταν Σεπτέμβριος όπως τώρα.
Άνοιξα το παράθυρο του συνοδηγού, έκοψα ταχύτητα κοίταξα στον καθρέφτη αν έρχεται αυτοκίνητο πίσω μου και ετοιμάστηκα να βάλω καλάθι στον μπλέ κάδο με τη σακούλα της ανακύκλωσης χωρίς να σταματήσω το αυτοκίνητο. Δεν παρέλειψα να σκεφτώ ότι κάνω μια ανοησία που δεν ωφελεί σε τίποτα. Πέταξα τη σακούλα, βρήκε ελαφρά στο μισοκατεβασμένο παράθυρο του αμαξιού πήρε λάθος τροχιά και αστόχησα. Τσέκ στον καθρέφτη ξανά και σταμάτημα μετά τους κάδους. Βγήκα άνετος, συμβιβασμένος με τις αποτυχίες μου, πήρα από το δρόμο τη σακούλα και τώρα έριξα στην ανακύκλωση μόνο το περιεχόμενο, σκέφτηκα αν η ανακύκλωση έχει νόημα. Έστριψα να φύγω και με την άκρη του ματιού μου το είδα πεταμένο στο πρανές δίπλα στις πρώτες ρίζες από ένα παραμελημένο αμπελάκι μοσχάτο. Είχε χρώμα μπλε σαν της θάλασσας, δίστασα λίγο, να το πάρω; Πάρτο μου είπε μια φωνή, πάρτο. Και έτσι γύρισα σπίτι με ένα παλιό κουρσάκι με σκασμένα λάστιχα, τρύπιες σκουριασμένες ζάντες και το ωραίο γυριστό του τιμόνι.
Έτσι αρχίζουν τα όνειρα που πάνε μαζί με τα βάσανα, όνειρα με χαρισμένη ιδιοκτησία και ιδέες δικές μου. Πέρασαν μέρες και το έβλεπα στην αποθήκη να περιμένει. Οι ζάντες ήταν για πέταμα, το χρώμα ήταν κακοβαμμένο με πινέλο πάνω από ένα παλιό γαλαζοπράσινο που φαινόταν από κάτω. Έμπαινα στην αποθήκη και όλοι γνωρίζουμε τι κάνουμε όταν δε μπορούμε να αποφασίσουμε. Οι μέρες έγιναν βδομάδες και απέφευγα να το κοιτάζω. Έπιανε χώρο μέσα μου και στην αποθήκη. Ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία να ζωντανέψει και εγώ να αφεθώ στην επαναλαμβανόμενη, δεσμευτική και περιστροφική αίσθηση ελευθερίας που επιθυμούσα και ένα παλιό ποδήλατο υπόσχεται.
Μια μέρα, μετά από κάνα χρόνο, το φόρτωσα πήγα εκεί δίπλα στους κάδους που το βρήκα και το άφησα έτσι ώστε να φαίνεται λίγο από το δρόμο. Μπήκα στο αμάξι και αισθάνθηκα κατώτερος των περιστάσεων. Φεύγοντας, χωρίς να αντισταθώ, κοίταξα στον καθρέφτη λες και θα μπορούσε να με ακολουθήσει.
