Ανεξάρτητοι δήμαρχοι (3)
Του Χρίστου Γεωργούση
Θα πρέπει μάλλον να συμφωνήσουμε όλοι ότι θέλουμε ανεξάρτητη αυτοδιοίκηση, αλλά δεν έχουμε! Εκείνοι που την θέλουν εξαρτημένη την θέλουν υπηρέτρια της παράταξής τους, του κόμματός τους. Άλλο να αναγιγνώσκεις την τρέχουσα κατάσταση κι άλλο αυτό που θέλεις.
Συχνά ξεπέφτουμε στον βολονταρισμό, εκείνο που θέλουμε ισχύει! Νομίζω ότι βάση μιας κατάστασης δημοκρατίας του δικού μας ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι να έχουμε ουσιαστική αυτοδιοίκηση, όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητη. Να διαθέτει συγκεκριμένους πόρους, να έχει αρμοδιότητες και να μη γνωρίζει στον τόπο ευθύνης της άλλες παράλληλες εξουσίες. Αστυνομία και λιμεναρχείο και μερικές άλλες υπηρεσίες να υπάγονται στην αυτοδιοίκηση με τις εξαιρέσεις λόγω της ευαισθησίας του θέματος. Αλλά το να κάνει άλλα ο λιμενάρχης και ο διευθυντής της αστυνομίας (διοικητής) και αλλού να κοιτάει ο δήμαρχος είναι μια μικρή ανωμαλία! Το να μη συνεργάζονται είναι μια μικρή παρέκκλιση από τους κανόνες της πραγματικής αυτοδιοίκησης. Αυτά τα έχουμε ξαναπεί και ας θυμηθούμε κάποτε τον καιρό του αστυνομικού κράτους ο επίσημος στις παρελάσεις ήταν ο διοικητής της αστυνομίας και όχι ο κοινοτάρχης ή ο δήμαρχος. Δεν λέω ότι δεν συνεργάζονται οι υπηρεσίες με το δήμο , λέω ότι υπάρχει κενό επίτηδες στη νομοθεσία. Στη διοίκηση τα πάμε χάλια και ας ήρθαν Γερμανοί της επιστήμης και Αμερικανοί, δεν προχωρήσαμε ακόμα. Πέραν ότι τους διώξαμε, καθώς εμείς τα ξέρουμε όλα και οι ξένοι είναι καλοί μόνο για τον τουρισμό και τα έσοδα. Αυτονόητο είναι ότι δεν θα ζητήσουμε από το Δήμο ειδικά καθήκοντα που ανήκουν στην Αστυνομία ή το Λιμεναρχείο. Αλλά για τα τοπικά θέματα δεν μπορεί να υπάρχουν τρεις εξουσίες ή περισσότερες. Υπάρχει ένα κενό ας καλυφθεί με σύγχρονους τρόπους. Η αυτοδιοίκηση εκλέγεται, οι άλλες υπηρεσίες υπηρετούν το κράτος και την κάθε κυβέρνηση.
Το κεντρικό κράτος κρατά στα χέρια του τους πόρους (μεγάλο κακό!), τις αρμοδιότητες και το θεσμικό πλαίσιο της αυτοδιοίκησης μαζί με τον εκλογικό νόμο. Υπάρχουν και άλλες λύσεις πέραν των προτεινόμενων για τις δημοτικές εκλογές.
Μετά τη μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να αλλάξουν προς το δημοκρατικότερο τα πράγματα. Όχι όλες. Μερικές ιδεολογίες και πρακτικές εξουσίας είναι του συγκεντρωτισμού. Να τα κρατάμε όλα στα χέρια μας. Να έχουμε δικούς μας δημάρχους και να καμαρώνουμε. Στα μεγάλα αυτά ολισθήματα έχουμε πέσει όλοι δυστυχώς.
Η προηγούμενη κυβέρνηση άλλαξε τον εκλογικό νόμο κι έφερε την απλή αναλογική για την αυτοδιοίκηση. Δημοκρατική λύση. Να ψηφίζεις το Γιώργο και να βγαίνει ο Γιώργος και όχι ο Διαμαντής! Η παρούσα κυβέρνηση πήγε πάλι πίσω με προσχήματα. Να ψηφίζουμε άλλον και άλλος να γίνεται σύμβουλος με το πρόσχημα της κυβερνησιμότητας. Ο δήμαρχος βάζει μπροστά τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Στα τοπικά θέματα υπάρχουν πολλές γνώμες και πολύπλοκη κατάσταση συμφερόντων. Δεν θα είναι κάθε φορά ίδια η πλειοψηφία.
Η κυβέρνηση έδρασε εκ του πονηρού, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις όλες άφησαν το θεσμικό πλαίσιο με προβλήματα, ενώ μετά τον Καποδίστρια και τον Καλλικράτη υπάρχουν κενά που πρέπει να καλυφθούν.
Και τι είναι αυτό πάλι να θέλουμε Κοινότητες με τρεις συμβούλους και όχι με πέντε ή περισσότερους; Με τρεις συμβούλους είναι σαν να μην υπάρχουν! Κάποτε οι αρχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ επινόησαν τον πάρεδρο για τους συνοικισμούς και τα συνοικιακά συμβούλια και κάποτε (στην αρχή) μίλησαν για την οργάνωση κάθε πολυκατοικίας! Είμαστε πολύ μακριά τώρα απ’ αυτά τα «επαναστατικά». Αλλά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν θέλησε να θεσμοθετήσει τις λαϊκές συνελεύσεις, να είναι υποχρεωτικές δυο τρεις φορές το χρόνο.
Υπάρχουν ζητήματα λοιπόν κι ας μην τα θεωρούμε όλα δίκαια και δεδομένα. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά. Ακόμα και εξαρτημένη αν θεωρούμε την αυτοδιοίκηση χρέος μας είναι να συμμετέχουμε ώστε με τους πολλούς να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητη. Να σταματήσουμε να ζητούμε πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης ή άλλα απ’ εκείνους που θέλουν να συμμετέχουν. Την ικανότητα και την εντιμότητα να ζητούμε, αν και η ικανότητα συχνά αναφαίνεται στην πράξη.
