Μεταλλωρύχοι και δημοκρατία
Μεταλλωρύχοι και δημοκρατία
Το κείμενο είναι παλιό, αλλά μάλλον δεν πάλιωσε, αν και πέρασαν χρόνια. Η εξουσία διαφθείρει και ο Ερντογάν δεν είναι εξαίρεση. Απ’ το θρόνο του ψηλά, αήττητος, αντί να εκφράσει την οδύνη του για το θάνατο τόσων ανθρώπων στις σπηλιές των ορυχείων, μιμήθηκε το δικό μας Σημίτη, που μετά το ναυάγιο του Σαμίνα είπε αυτό το απίστευτο: «Αυτή είναι η Ελλάδα». «Συμβαίνουν αυτά» είπε αντιγράφοντας ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, ενώ μπορούσε υποσχεθεί την κάθε δυνατή βοήθεια στις δυστυχείς οικογένειες των μεταλλωρύχων και να ψάξει να βρει τι έφταιξε ώστε να μην επαναληφθεί τέτοια τραγωδία. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο η δουλεία συνεχίζεται στις μέρες μας και συνάνθρωποί μας είναι αναγκασμένοι άλλοι να κάνουν εργασίες χωρίς νόημα, πολλοί να υποφέρουν στη δουλειά τους μέσα σε διαρκή κίνδυνο και άλλοι να προωθούν ακουσίως σε πολλές περιπτώσεις αξίες και συμφέροντα του καπιταλισμού. Έχουμε ξεχάσει το βασικό: Να αγαπήσουμε την εργασία, αλλά να έχει νόημα! Η φωτογραφία του αρχαίου λατομείου της Πάρου είναι του φίλου Θανάση Καλαϊτζίδη, που απεβίωσε. Εδώ έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες δούλοι δεμένοι με αλυσίδες, μένοντας μόνιμα μέσα στις σπηλιές που άνοιγαν με την αξίνα τους για να φέρουν στο φως το μάρμαρο που γέννησε τον Ερμή, την Αφροδίτη και άλλα λαμπρά έργα. Είναι κρίμα που δεν τονίζεται η πλευρά αυτή δυστυχισμένων ανθρώπων, έμεινε μόνο το φως της τέχνης, που ξάφνιασε τον κόσμο περισσότερο απ’ τη δυστυχία και τα αίματα. Πολλά έργα τέχνης έχουν κόκαλα ανθρώπων ως θεμέλιο, όπως οι πυραμίδες στην Αίγυπτο.
Η δουλεία δεν τελείωσε, αν σκεφτούμε ότι μόλις προχτές γυναίκα στη Ρόδο ζήτησε τα δεδουλευμένα της και ξυλοκοπήθηκε. Άλλοι παλιότερα πυροβολήθηκαν για να μην τολμήσουν να ζητήσουν την αμοιβή τους. Στη σύγχρονη Ελλάδα αυτά! Η δημοκρατία δεν αφορά τους χώρους εργασίας όπου το αφεντικό συχνά γίνεται δυνάστης και δεσπότης και οι επιθεωρήσεις εργασίας κάνουν τα στραβά μάτια με τους έχοντες και τις εξουσίες. Εκεί επικρατεί στυγνή δικτατορία και μάλλον συχνά έχουμε την αλήθεια του φασισμού να εξουσιάζει. Ωραία ήταν η αντίσταση στην Κατοχή, αλλά πολλοί Έλληνες συνεργάστηκαν και αρκετοί έγιναν μαυραγορίτες. Τώρα με την κρίση δεν είναι λίγοι οι εργοδότες που εκμεταλλεύονται άπονα την ανάγκη για εργασία. Όσοι μιλούν για το λαό και το στόμα τους στάζει μέλι, ακόμα δεν συνειδητοποίησαν (ή προσποιούνται) ότι δεν έχουμε κοινωνία αγγέλων και πολλοί, λαός και αυτοί, τα βρίσκουν με το διάβολο. Η δημοκρατία είναι για τα παιχνίδια του κοινοβουλίου και της εξουσίας και δεν εισχωρεί στα άδυτα της εργοδοσίας. Οι μεταλλωρύχοι πήραν τον κίνδυνο και το θάνατο στο τέλος για να λάβουν οι δουλέμποροι το κέρδος πτωμάτων. Δεν πρόκειται για μοιρασιά που ικανοποιεί το δικό μας θεό, τον Ιεχωβά ή τον Αλλάχ ή άλλους που ως δίκης οφθαλμός εποπτεύουν τα γήινα (;). Αν υπήρχε δημοκρατία στο Σαμίνα, το πλοίο δεν θα έπεφτε πάνω στις Πόρτες (έπαιξαν ρόλο οι διακρίσεις και τα στεγανά της εξουσίας αντί της συναντίληψης και συνυπευθυνότητας στο πλοίο), αν υπήρχε δημοκρατία στο ορυχείο της Τουρκίας δεν θα έπαιρναν τον πλούτο οι εργοδότες και οι μεταλλωρύχοι τον κίνδυνο και το θάνατο. Σκληρότατες εργασίες που τις αναλαμβάνουν άνθρωποι, αλλά τουλάχιστον ας υπάρχει αντιστάθμισμα ασφάλειας και να μην παίζουν οι σύγχρονοι σκλάβοι τη ζωή τους κορόνα-γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί.
Είμαστε μακριά απ’ το να κάνουμε τη δημοκρατία συνήθεια, καθημερινή πράξη, στην οικογένεια, στο σχολείο, παντού και να μην επιτρέπουμε στους δουλεμπόρους να βάζουν αυτοί τους κανόνες. Τα γεγονότα στη Νιγηρία με τις μαθήτριες που πάνε να τις πουλήσουν οι «επαναστάτες» σε σκλαβοπάζαρα, και οι απόκληροι που πνίγονται στις θάλασσες για να ξεφύγουν απ’ τους παραδείσους των πατρίδων τους αυτό δείχνουν, ότι η δουλεία συνεχίζεται.
Χρίστος Γεωργούσης
