Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΟΥ, ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ
Πρίν από μερικές εβδομάδες η τύχη μού χαμογέλασε. Χαζεύοντας το βυθό με τη μάσκα μου, είδα ένα χταποδάκι. Μικρό. Ίσα με μια παλάμη. Κρύφτηκε αμέσως κάτω από ένα βραχάκι, αλλά γρήγορα ξαναβγήκε, καθώς καθόμουν σχεδόν ακίνητη για να μη το τρομάξω.
Είμαι κι εγώ από αυτούς
που αποφάσισαν να μη φάνε ξανά χταπόδι από τότε που είδα το ντοκιμαντέρ «Ο
δάσκαλός μου το χταπόδι» (παρεμπιπτόντως βραβευμένο με Όσκαρ το 2021).Έτσι μπήκα στο πετσί του ρόλου κι αποφάσισα να
πιάσω φιλίες με το χταποδάκι, να το επισκέπτομαι καθημερινά και βλέπουμε…Πήγα
και την επόμενη και την μεθεπόμενη. Εκεί το χταποδάκι, σταθερά να παίζει κρυφτό
στο ίδιο πάντα βραχάκι. Εκείνο λοιπόν το απόγευμα κι ενώ σχεδόν είχα
αποκοιμηθεί στην αιώρα, άκουσα μια αντρική φωνή να λέει:
- - Έτσι το κάνουμε. Του γυρίζουμε το κεφάλι και το χτυπάμε στα
βράχια για να είναι μαλακό όταν θα το φάμε.
Μπορείτε να φανταστείτε
τη φρίκη που ένιωσα; Από την άλλη σκέφτηκα πως είναι αδύνατο κάποιος να
σκοτώσει ένα τέτοιο πλάσμα, τι να φάει από αυτό; Ούτε 200 γραμμάρια δε πάει.
Αποφάσισα να πάω να δω. Και ναι, ο εν λόγω κύριος είχε μόλις διαμελίσει τον
καινούριο μου φίλο και μάλιστα μπροστά στα μάτια των δύο μικρών του παιδιών! Τί
να του πρωτοπείς;
Πώς είναι δυνατόν να σκοτώνει ένα τέτοιο πλασματάκι; Πώς είναι
δυνατόν να δίνει τέτοια μαθήματα στα παιδιά του; Πως αν μη τι άλλο είναι
παράνομο να βγάζεις νεογνά από τη θάλασσα; Πώς σ΄αυτόν τον πλανήτη δεν είμαστε
επισκέπτες αλλά κομμάτι του; Πώς τίποτα δε μας ανήκει σ΄αυτήν την πλάση αλλά
όλα τα έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας; Οπλίστηκα με όση ευγένεια και
συμπόνια διέθετα, απέναντι σ΄έναν άνθρωπο βυθισμένο στην άγνοια και του έκανα
όλες τις παραπάνω ερωτήσεις. Απάντηση
δεν πήρα παρά μόνο στην τελευταία ερώτηση που του έκανα :
- - θα τον
απολαύσετε το μεζέ σας το βράδυ;
- - Όχι, μετά από αυτό όχι.
Έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι και μια καρδιά γεμάτη θλίψη….
Προς όλους του φίλους κυνηγούς: Την επόμενη φορά που θα
θελήσετε να βγείτε για κυνήγι, κυνηγήστε τα όνειρά σας!
Ζ.Κ.
