Πως θα ξέρω αν πρέπει να κάνω ευθανασία στη γάτα μου;
Το ζήτημα της ευθανασίας είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, που πολλοί γατογονείς συναντούν κάποια στιγμή μπροστά τους.
Πολλοί με ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μου περί του θέματος, αλλά σας έχω πει πάρα πολλές φορές ότι δεν έχω ιδιαίτερες απόψεις για τα περισσότερα πράγματα, παρά μόνο για τα πολύ πρακτικά
Έτσι και για το θέμα της ευθανασίας (όπως και για το θέμα της στείρωσης – διαβάστε το σχετικό άρθρο μου ΕΔΩ) δεν έχω εκ των προτέρων ιδέες να σας πω!
Τούτο το θέμα το γράφω με αφορμή ένα χτεσινό περιστατικό, στα κοινωνικά δίκτυα όπου έκανα αναφορά για τον Γκριζούλη, ένα αδεσποτάκο που έχει λευχαιμία και έιτζ, οπότε και ένας κύριος μου είπε “Γιατί το ταλαιπωρείτε το γατάκι”, εννοώντας ότι θα ήταν καλύτερη λύση η ευθανασία, αντί να το φροντίζουμε, όταν μάλιστα δεν υπάρχει ολοκληρωτική θεραπεία για αυτές τις ασθένειες..
.. δεν με θυμωσε καθολου η πρότασή του, η περίπτωση της ευθανασίας είναι για μένα μια περίπτωση εξετάσιμη.. όταν ο Τσάρλι έφτασε λίγο πριν το τέλος με τη λοιμώδη περιτονίτιδα δεν του κάναμε ευθανασία γιατί δε ξέραμε το πόσο απότομη μπορεί να είναι η εξέλιξη και νομιζω οτι υπεφερε παρα πολυ με δυσπνοιες μεχρι να παθει καρδιακο.
Μια βδομάδα μετά έφυγε ο Ρούμι. Στις 2 η ωρα το βράδυ της τελευταίας μέρας της ζωής του η Β. πήγε να τον τσεκάρει (τον είχαμε στο δωμάτιο θεραπείας του σπιτιου) και έγινε αυτό που φοβόμασταν – ανεπνεε και αυτός πολύ δύσκολα. Πήραμε τον κτηνίατρό μας και του ζητήσαμε να τον κοιμήσει εκείνη την ώρα γιατι θα παιδευόταν παρα πολύ και αυτός μεχρι να φύγει.
.. μετά μου ήρθε στο μυαλό η δική μου περίπτωση, όταν σε ένα ηλίθιο τροχαίο (σκοτώθηκα μόνος μου) έσπασα το μηριαιο οστο που έγινε μαχαίρι και απειλούσε να κόψει τη μηριαια φλέβα μου. Ο πόνος ήταν φοβερός αλλά με μια πατέντα των γιατρών (βάλανε ενα βαρος να τραβάει καπως το ποδι ωστε να μην πυροδοτείται ο πονος) σταμάτησε και θυμάμαι πόσο εκστατικά απολαυσα μια μπουκια νερόβραστου ψαριού (το ψάρι ούτε να το δω ζωγραφιστο, ποσο μαλλον το βραστο).
Και βρήκα τότε ότι ακόμη και στις πιο δυσκολες συνθήκες αν δεν σφαδάζουμε από τον πονο, αν η δύσπνοια δεν μας παιδεύει (ίσως υπάρχουν και άλλες περιπτωσεις όπου το να ζεις ίσως να ειναι ανυποφορο) είμαστε όλα τα πλάσματα ικανά να βρούμε κάτι να απολαύσουμε. Είμαστε ικανοί με καποιο (απιθανο) τρόπο να χαρούμε τη ζωή.. για τη γάτα ένα άραγμα στον ήλιο (ο Γκριζούλης είχε ενα μερος στην αποθήκη που ζούσε για να λιάζεται), μια μερίδα νοστιμο πατέ ή κάτι άλλο μπορεί να κάνει τη ζωή όμορφη.
Είναι μια σκέτη τρέλα να προσπαθούμε να μαντέψουμε πως νιώθει ένας άλλος και να βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ζει μια χάλια ζωή και ότι ίσως δεν πρέπει να συνεχίσει να ζει. Όταν τον βλέπουμε να παιδεύεται χωρίς να φαίνεται τρόπος να ηρεμήσει και να ξανααπολαύσει τη ζωή τότε δεν φανταζόμαστε, έχουμε απτά γεγονότα να συμβαινουν ΤΩΡΑ μπροστά μας.
Έτσι αυτά τα διλήμματα “να κάνω ευθανασία ή όχι”, αν είμαστε παρατηρητικοί, και μένουμε μακριά απο φαντασιώσεις, παύουν να είναι διλήμματα.. τα γεγονότα μας οδηγούν, χωρίς διλήμματα, στη σωστή δράση. Βλέποντας τον Γκριζάκο να τρώει με τέτοια βουλιμία το φαγητό του αντιλαμβάνεται κανείς, εκείνη τη στιγμή ότι έχει βρει τον τροπο του να χαίρεται. Βλέποντάς τον να έχει ανεβεί στον πάνω όροφο της αποθηκούλας, καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι τον εξιτάρει, κάτι τον ευχαριστεί εκεί πέρα, για να πηγαίνει κάθε φορά με ενθουσιασμό (και μπόλικη ενέργεια) εκεί.
Και τελικά αυτά τα βασανιστικά διλήμματα, εξατμίζονται, αρκεί να είμαστε λίγο παρώντες, όχι χαμένοι στις σκέψεις μας. Αυτό μου ρθε να σας πω σήμερα τα μεσάνυχτα, αυτό και σας λέω! Στη φώτο δείτε τον Γκριζουλη τον Ιούνιο και σήμερα! Φαίνεται κάπως ότι έχει πάρει βάρος, ότι ήταν κάπως μόνο κόκκαλα!
Για το τέλος ίσως θα ήταν χρήσιμο για όλους να γνωρίζουμε μερικά πολύ χαρακτηριστικά σημάδια ότι η γάτα πρόκειται να πεθάνει.
