Δύο λογικές
Δυο είναι οι λογικές που συχνά συζητιούνται και δεν βρίσκουν κοινά σημεία. (α) Η πρώτη είναι να κάνουμε προσπάθεια ώστε να παραμείνουμε νησί. (β) Η δεύτερη είναι να φέρουμε όσους περισσότερους ξένους μπορούμε. Η μια δεν είναι ξένη με την άλλη, αλλά η υπερβολή στη δεύτερη μπορεί να προξενήσει ανεπανόρθωτη ζημιά. Μάλλον δεν χωρούμε περισσότερους, όπως αποδείχτηκε το καλοκαίρι που πέρασε κι αν είναι να χειροτερεύουν οι υπηρεσίες στην πρώτη ευκαιρία θα λακίσουν για αλλού οι τουρίστες. Αλλά η δεύτερη λογική πρέπει να έχει και όρια να μην τα δίνουμε όλα, να μην σκλαβωνόμαστε ολοένα και περισσότερο στις ποσότητες, και τα όσα κάνουμε να έχουν αισθητική και διάρκεια. Το τι θα δώσεις λ.χ. και το τι θα πάρεις πρέπει να το σκεφτείς και όχι αδίστακτα να τα θυσιάζεις όλα. Δεν μπορούμε να κάνουμε την Εκατονταπυλιανή μεγάλο ξενώνα και να ανεγείρουμε πολυώροφα κτίσματα εκεί για όλων των λογιών τις εξυπηρετήσεις. Δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάρμαρα του Κάστρου και να χτίσουμε ογκώδη ξενώνα εκεί ως ουρανοξύστη με εξωτερική επένδυση αυτές τις αρχαίες κολόνες και τις μαρμάρινες πόρτες των ναών. Δεν μπορούμε παντού ακόμα και μέσα στη θάλασσα και μέσα στην παραλία να ανοίγουμε με μπουλντόζες δρόμους. Αν ξεχάσουμε ότι είμαστε νησί και κάποια χαρακτηριστικά του πρέπει να τα διατηρήσουμε, θα καταλήξουμε σύντομα στα χειρότερα. Όταν θα έρθουν οι περισσότεροι και πάλι οι περισσότεροι κι ακόμα πιο πολλοί θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν τόσο για μας που χάνουμε κάτι απ’ τη ζωή μας, αλλά για άλλου είδους συμφέροντα που καιροφυλαχτούν να μας πιάσουν στον ύπνο. Τα πολλά συχνά οδηγούν στα λίγα.
Χρίστος Γεωργούσης
Μπορεί να γίνει ξενώνας η Εκατονταπυλιανή; Θα κερδίσουμε έτσι!
